Rijks: 1954-
Rijks:
klas 1 54-
klas 2 55-
klas 2 56-
klas 3 57-
klas A4 58-
klas A4 59-
klas A5 60-
Ferry Kersten
Ermelo oktober 2008!
Nog één week, en dan is het zover: de reünie van de Rijks van eindexamenjaren eind vijftig begin zestig.
Onder het mom BELADANO (beter laat dan nooit) wil ik toch de belofte die ik enkele maanden geleden aan Will Sorée heb gedaan "in vervulling laten gaan", en een levensbeschrijving geven van Ferry Kersten en zijn broers en zusjes uit de Waldeck Pyrmontstraat in Venlo.
Ik was de oudste van een gezin van 5 kinderen:
ik was van 1942, Jan van '43, Paul van '45, Elly
van '47 en Irma van '51. Alleen Irma heeft niet op de
Rijks gezeten.
Helaas zijn Elly en Irma reeds overleden: Elly
na een jarenlange strijd aan een agressieve vorm van borstkanker begin 1999 en Irma recent (2 juli) aan longkanker. Dus alleen de jongens zijn nog over.
Mijn vader heeft vanaf 1947 bij Defensie gewerkt en
heeft zijn hele diensttijd in Venlo doorgebracht.
Na zijn VUT heeft hij nog een aantal jaren als administratieve kracht bij de veiling in Grubbenvorst gewerkt. Hij is helaas al in 1983 aan kanker
overleden. Mijn moeder volgde hem in 1987.
Na met goed gevolg de kleuterschool bij de
Ursulinen aan de Kaldenkerkerweg (naast
het Marianum) te hebben doorlopen (het was
ook iedere dag een flink stuk lopen en niemand
die ons per auto wegbracht…) heb ik mijn
opleiding vervolgd aan de (jongens) lagere
school aan de Leutherweg. Op het einde van
de 6e klas mochten we toelatingsexamen doen
voor de Rijks HBS. Samen met Paul Bockholtz
(eindexamen B in 1960) en Nico Verweij
( ik geloof na twee jaar de HBS verlaten). Deze
"Cito-
goede moed.
In 1954 zijn we begonnen en enkele maanden later vielen we met onze neus in de boter:
het 75-
Ik heb geruime tijd op de Rijks doorgebracht, niet omdat ik de leraren zo aardig vond, maar omdat ik niet beter kon! De 2e klas gedoubleerd en ook de 4e, In 1961 eindelijk geslaagd. Mijn hele jeugdige leven heeft toch in het teken gestaan van de studie, Het is mij echter nooit gelukt om een 7 gemiddeld te halen, waardoor de boeken voor het daaropvolgende jaar "gratis" konden worden gehuurd. Dat oogstte niet veel bijval in Huize Kersten.
In april 1962 ben ik in militaire dienst gegaan en mocht ik opkomen in Blerick. Wellicht
had mijn vader daarvoor gezorgd. Ik werd geselecteerd voor de officiersopleiding,
maar ik wilde niet bij de infanterie. Ik mocht toen naar Middelburg voor de opleiding
tot sergeant militaire administratie. Via deze opleiding ben ik doorgestroomd naar
de Officiersopleiding Militaire Administratie Ik ben in maart 1963 vaandrig geworden
en in december van dat jaar benoemd tot res-
Via opnieuw Bergen op Zoom en Keizersveer moest ik toch wat, want mijn verbintenis
liep af. Er was voor mij geen plaats bij de militaire administratie, dus ik besloot
te worden heringedeeld bij de Geneeskundige Troepen. In augustus 1970 ben ik officieel
beroeps geworden en overgeplaatst naar Amersfoort. In november 1971 werd onze dochter
Désirée geboren. Daar mijn plaatsing toen in De Wittenberg (Garderen) was, hebben
we besloten om te verhuizen naar Putten, waar in die tijd nieuwbouw werd gepleegd
en er ook voor de niet-
Ans en ik hebben ons daar 4 jaar zeer intensief met een buurtvereniging beziggehouden.
In 1975 hebben we voor het eerst (en voorlopig voor het laatst) een huis gekocht in Ermelo, mede met het oog op de grote legerplaats aldaar. Helaas heb ik daar nooit mogen werken. Na een groot aantal overplaatsingen (gemiddeld iedere 3 jaar) ben ik in 1988 in Utrecht geplaatst als Hoofd Militaire Personeelszorg. Inmiddels was ik bevorderd tot majoor en dat vond ik een mooie rang. In april 1997 heb ik de dienst met "militaire VUT" verlaten.
In 1993 werd ik echter uitgezonden als waarnemer naar het voormalig Joegoslavië, toen nog onder de vlag van de Europese Unie. Ik heb drie weken in Knin gezeten (een Servische enclave in Kroatië). Het was een onzekere en vervelende tijd, die ook niet van gevaar was ontbloot. Daarna ben ik overgeplaatst naar Albanië. Niemand wist toentertijd hier iets over te vertellen, behalve dat het land onder invloed van de Russen en de Chinezen, 50 jaar had stilgestaan. Het was een leerzame tijd die mijn leven drastisch heeft veranderd. Toen ik terugkwam in Nederland vond ik hier alles slechts luxe problemen. Wat een armoede, ellende en discriminatie van vrouwen aldaar: de man zat op de ezel en de vrouw rende daar achteraan. Ik heb Ans voorgesteld om onze auto te verkopen en een ezel te kopen. Je kunt raden naar het resultaat.
In 1996 werd bij toeval bij mij nierkanker ontdekt: mijn rechter nier moest geheel worden verwijderd en mijn linker nier partieel. Ik heb daar gelukkig nooit meer last van gehad, mede omdat er geen uitzaaiingen waren. Ik zeg wel eens dat ik gewoon dezelfde zeikerd ben gebleven.
Toen ik wat hersteld was en inmiddels de dienst had verlaten werd ik door Monda Heshuisius
benaderd om een functie binnen de kankerbestrijding te gaan vervullen. Deze functie
kostte me echter teveel tijd. Uiteindelijk heb ik met anderen een patiëntenvereniging
opgezet voor mensen met nier-
Ik ben 6 jaar secretaris geweest van deze vereniging en toen vond ik het genoeg en
wilde ook meer van mijn kleinkinderen, van onze zoon Jean-
Afgelopen augustus is daar Maik bij gekomen, zoon van onze dochter en haar man Jeroen, die in Hoorn wonen. Helaas is dat wat verder weg.
Begin 2001 is tijdens een liesbreukoperatie ontdekt dat ik een chronische vorm van leukemie heb, CLL (chronische lymfatische leukemie). Dat is kanker in het bloed en dat gaat nooit meer over. De specialist zei: je gaat er méé dood en niet áán dood! Daar kon ik het mee doen. Vanaf die tijd sta ik maandelijks onder controle en als het aantal (kwaadaardige) witte bloedlichaampjes te hoog wordt, moet ik aan de chemo. Gelukkig in tabletvorm. Inmiddels is het lichaam aan deze chemo gewend en helpt het niet meer. Begin december moet ik derhalve aan een zwaardere soort, met ook wat meer (nare) bijwerkingen.
Al deze toestanden zal ons er niet van weerhouden om de zomerperiode door te brengen op de camping, ongeveer 600 km ten noorden van Parijs… Gelukkig het Nederlandse weertype!!!! Het bevalt ons bijzonder goed in onze toercaravan, die echter permanent blijft staan. Dat heerlijk de hele dag buiten zijn (behalve als het regent) is goed voor mij, vooral ook voor de botontkalking die ik aan een groot aantal wervels heb.
Genoeg over al die enge ziektes! We plukken de dag en dat bevalt bijzonder goed. Twee weken geleden zijn we weer naar huis gegaan (15 km…) en thuis is alles wat groter… Even wennen dus.
Sinds het overlijden van Ans haar vader, die de laatste periode van zijn leven in het militair rusthuis Bronbeek in Arnhem heeft vertoefd, gaan we daar iedere vrijdagmiddag heen: Ans begeleid de bridgeclub en ik doe het wat eenvoudiger werk met klaverjassen. Zeer dankbaar werk bij al die ouwe mannetjes!
Hier stop ik met mijn verhaal. Ik hoop nog lang in Ermelo te kunnen wonen, ook al hebben we overwogen om terug te keren naar Venlo. Maar wat vind ik daar nog, behalve het dialect…
Degene die ik vroeger heb leren kennen zie ik tijdens de reünie. Het lijkt me geweldig!
Groetjes
Ferry Kersten
Al na enkele jaren moest ik kiezen tussen A en B en ik heb A gekozen, omdat ik geen benul van wiskunde had en niet omdat ik een talenknobbel zou bezitten. Overigens waren boekhouden en handelsrekenen van de Klim mijn favorieten. Ik zou achteraf nog wel eens willen weten wie NIET bij mij gespiekt heeft… Ik liet mij overigens altijd graag in de kaart kijken. Wat waren de meisjes blij…
Na mijn HBS-
Direct na de uitslag van mijn examen ben ik gaan werken bij accountantskantoor van
Rijpkema, want in die branche wilde ik wel "carrière" maken. Voor ƒ 90,-
Ferry, anno 1960
Ferry, anno 1959
Ferry, anno 1956
Ferry, anno 1956
Ferry, anno 1960
